ما نمى‌توانیم ‌با تمام وجود دوست بداریم، زیرا «با تمام وجود دوست داشتن»، یعنی تمام بخش‌های خودمان که در آن‌ها به طرف مقابل خشم

«بخشیدن» برای مردم امری طبیعی‌ست. مردم فقط زمانی اموال خودشان را محکم می‌چسبند و طمع‌کار می‌شوند که ادراک آنان براساس کمبود و ترس باشد.

یکی از کارهایی که تاثیرات عجیبی در روابط دارد، دادن فضا به دیگران برای اینکه «خودشان باشند» است. ما به طور معمول در «بودنِ»

کسي که به خود عشق نمی‌ورزد، نمی‌تواند عاشقِ دیگران باشد. آن که خویشتنْ‌دوست نیست، دوستی‌اش به چه می‌ارزد؟ چه‌گونه می‌توان دیگران را دوست داشت

سقراط در میان فیلسوفانِ دوران باستان، نخستین فیلسوفی بود كه می‌گفت ورود به فلسفه با دو شعار آغاز می‌شود. هركه این دو شعار را

رابطه، بدونِ تعهد، صرفا یک آشنایی‌ست. در یک رابطه‌ی مؤثر و همراه با تمامیت، حتی انتظارات‌ ِبیان نشده‌ی طرف مقابل هم، بخشی از تعهدات

حیوان، «فارغ از تاریخ» زندگی می‌کند و در بندِ گذشته نیست. امّا انسان موجودی‌ست تاریخی که هیچگاه از خاطراتِ خود جدا نمی‌شود.حیوان در لحظه

مسئله اصلی این است که در هر لحظه انسان زندگی را تجربه کند و به عبارتی زندگی را زیست کند. متاسفانه تجربه‌های ناقص در

خیلی مواقع ما با «سخت» نشان دادن زندگی و گذشته‌ی خودمان، برای خودمان هویت می‌سازیم. اینکه من فکر کنم خیلی سخت زندگی کردم و